دانلود آهنگ جدید رامین عبدالمالکی بنام دو راهی

1) آرش و ملیح.. سلمان جلیلی.. علی و ولی و جعلی و حسنعلی و مشقلیِ اینا!.. ابراهیم جامدی.. داریوش افعالی.. سیامک قمیشی.. و و و و..
جدیداً به نام این به‌ظاهر خوانندگان ارجمند دقت کردید؟! نمی‌دونم چه سِری هست که نام این حضرات خیلی ناخودآگاه (مدیون‌اید اگه ظن سوئی داشته باشید که عمد و غرض و قصد خاصی در کار هست‌ها!) داره میل می‌کنه به سمت خوانندگانِ نام آشناتر(؟!)
2) پیش‌تر -در حدود 10، 15 سال قبل- یه دق‌البابی صورت پذیرفت و سبک و سیاق و مدل تازه‌ای باب شد به این صورت که خوانندگان (عموماً تازه‌کار و نام‌ناآشنا) در ابتدای آهنگ شروع می‌کردن به معرفی اثر، شاعر و سراینده، تنظیم‌کننده گرامی، آهنگساز عزیز، استودیوی محل ساخت، بقال سرِ کوچه که با نکتارهای انگورش به خشیزه‌گی صدای خواننده کمک کرده! و و و.. در انتها هم مراتب سپاس و امتنان ویژه ابراز می‌شد به کسانی که در ساخت این اثر یاری نمودند و الخ. ییعنی یه آهنگ 3 دقیقه‌ای که گوش می‌دادی و می‌دی مشتمل هست بر 1.5 دقیقه از این اداواطوارها و 1.5 دقیقه باقیمانده هم تکرار یه بیت شعر و والسلام (برای ذکر مثال از آهنگ حضرت تتلو استفاده نموده و وام می‌گیرم؛ فرض کنید آهنگ 3 دقیقه‌ای «منو دعوت کرده مهمونی‌شون» رو از استاد تتلو گوش می‌دیم. بریم؟ اکشن!): امیر تتلو، آهنگساز فلانی تنظیم بهمانی و ذکر تعارفات و «نادر خان آماده‌ای؟!» و اینا… (یک دقیه از آهنگ گذشت!) آااااااااااه..! منو دعوت کرده مهمونی‌شون؛ آخ که چقدر لطف داره به من ایشون.. منو دعوت کرده مهمونی‌شون؛ آه که چقدر لطف داره به من ایشون.. منو دعوت کرده مهمونی‌شون؛ وای که چقدر لطف داره به من ایشون.. (2.5 دقیقه از آهنگ گذشت!) و سی ثانیه آخر هم که یا به اندرز و پیام اخلاقی استاد اخلاق و فیلسوف معاصر (تتل) می‌گذره و یا مجدد نام دست‌اندرکاران ساخت این اثر فاخر اعلام می‌شه، به‌جهت محکم‌کاری و اهمیت فوق‌العاده!
3) شاید برای ارتباط موارد فوق دچار مشکل شدید و بین اون‌ها بیشتر افتراق حس می‌کنید تا ارتباط و پیوستگی اما بذارید کمی ریشه‌ای‌تر بررسی کنیم؛ بزرگی می‌گفت «اگه حقیقت به اندازه دانه لوبیایی باشد و کیلومترها در عمق زمین و زیر سلسله کوه‌های هیمالیا هم دفن شده باشد، روزی سرانجام رخ برخواهد کشید و خود رو آشکار خواهد نمود.» حقیقت آثار و شخصیت خوانندگان هم نمودی از همین حق هست؛
اگه یه خواننده -ولو تازه‌کار- خمیرمایه و فلز خوبی داشته باشه و به خودش و آثارش هم اعتماد؛ چه نیازی داره که گنجشک رو رنگ و بزک‌ودوزک کنه و جای قناری جابزنه؟؟؟ (اپیزود 1) اگه یه خواننده اثری رو تولید و منتشر کنه که مورد اقبال گسترده مخاطب قرار بگیره، چه نیازی هست که در ابتدای آهنگ خودش رو با نام معرفی کنه؟ (اپیزود 2) منِ مخاطب (نوعی) یا شمای مخاطب اگه آهنگی رو گوش بدی که با اون ارتباط برقرار کنی و ازش لذت ببری و فرضاً خواننده اون رو هم نشناسی، نمی‌رم و نمی‌ری جستجو کنی، خواننده رو بشناسی، سایر آثارش رو بجوری و بعدها آثارش رو پی بگیری و دنبال کنی؟ حالا اگه برعکس این حالت، شما از آهنگی خوش‌ات نیاد و ارتباطی برقرار نکنی (از وجهه‌نظر حسی)، اون خواننده اگه نه یک بار، که ده مرتبه هم خودش رو معرفی کنه، چه واکنشی خواهی داشت؟ غیر از اینه که به سادگی می‌گذریم و فراموش‌اش می‌کنیم؟
این خواننده‌های جدید و تازه‌کار عموماً راه رو اشتباه دارن می‌رن؛ البته از فلسفه و چرایی خوانندگی‌شون (که به نظر می‌رسه اکثراً این روزها خرج می‌کنن که صرفاً اثری رو تولید و یه پیشوند «خواننده» رو به نام‌شون اضافه کنن تا «خاص» باشن و «مشهور»)، می‌گذریم که نه در این مقال و مجال می‌گنجه و نه حقیقتاً نیازی به شرح و بررسی‌اش هست؛ آن‌چیز که عیان است، چه حاجت به بیان است؟!
خواننده عزیز، هموطن ارجمند، برادر بزرگوار! شما یه اثر قوی بساز و منتشر کن؛ باقی‌اش رو بسپار به مخاطب و قوه تشخیص اون. تو این حوزه خاص که به‌تعبیری «هنری» به شمار میاد و بالطبع با «حس» آدمی و مخاطب درگیر هست؛ نه نیازی به وام گرفتن از اعتبار و نام دیگری هست، نه به زور زدن بیهوده و معرفی باطل در ابتدای اثر. هیچ‌یک تأثیری نخواهد داشت، که اگر هم داشته باشه، انتکاسی و معکوس هست، یعنی دقیقاً برعکس خواسته‌ات. در این مقوله اتفاقاً تمام‌وکمال می‌باید تسلیم خواسته و سلیقه مخاطبت باشی و به‌جای سعی باطل، می‌بایستی ریلکس بنشینی تا بیان و بجورن و بجوین‌ات، نه اینکه بری دست‌شون رو بگیری و بیاری بنشونی مقابل اسپیکر تا آهنگت رو نه به اختیار، که اجباراً بشنون (نه حتی گوش بسپرن)#
# پی‌نویس: بین شنیدن (که امری غیرارادی‌ست) و گوش کردن و گوش سپردن (که ارادی‌ست و با خواست شخصی)، بسیار تا بسیار تفاوت هست.
یاهو.